Dé uitdaging voor een fietser die graag klimt: Tour des Stations op 7/8/21, de Everest van de Alpen!

Een week na de rit

15/8/21: hierbij nog een laatste foto, ergens halverwege het parcours.

Het project wordt eind augustus afgesloten, dus je hebt nog even om te sponsoren.  En dan verdwijnt definitief dit verhaal!

De dag na de rit: afsluitend verhaal

Tour des Stations Ultrafondo 7/8/21: dé sportieve fietsuitdaging van mijn leven, en tegelijk een sponsorproject voor Artsen Zonder Grenzen…met een vreemde afloop.

Waar te beginnen, de dag na dit avontuur? Ik denk enkele maanden geleden, nadat de rit waar ik me oorspronkelijk voor ingeschreven had (Granfondo Stelvio) geannuleerd was omwille van corona. Ik had al enkele jaren zin in deze rit, en ons gezin ging snel akkoord om hiervoor een week op vakantie te gaan in Zwitserland.

Dus begon mijn voorbereiding, elke week wat meer afstanden & hoogtemeters. Naar Hoei, wat later de provincies Henegouwen, Namen, Luik, en tenslotte Luxemburg: een 10-tal ritten van rond de 200 km en hoogtemeters tot meer dan 3000.

En daar stond ik dan gisteren om 4 uur ’s ochtends aan het vertrek in Le Châble, tussen 600 andere avonturiers. Al snel de 1e col op, in het donker zag ik achter mij een sliert van witte lichtjes en voor mij als het ware een slang van rode lichtjes. Mijn maag protesteerde wel wat omwille van het vroege uur.

En zo reden we het daglicht in, het peloton van in het begin was nu al veranderd in kleine groepjes die mekaar gewaagd waren. De rit verliep vlot: supporters schreeuwden ons moed in, we konden goed bijtanken in de bevoorradingen, en het weer was ideaal (niet te warm, veel wolken).

Tot het weer rond 14 uur begon om te slaan: eerst wat lichte regen, later het groot geweld waarbij velen die geen regenbescherming bijhadden moesten schuilen in bushokjes of onder afdaken. Ik had ondertussen mijn regenkledij aangetrokken & bolde verder richting volgende top: Thyon 2000. Daar vernamen we dat de rit werd afgelast omwille van “te gevaarlijk”: mist & wegen overspoeld met zand & keien. We kregen er een beker soep en wat verder stond de bus op ons te wachten, ik besefte toen stilaan dat het een bruusk einde was van deze droom.

En nu, de dag erna. Niet echt een kater, want ik heb toch een groot stuk van de rit kunnen rijden: 200 van de 252 km, 8000 van de 8848 hoogtemeters, 9 van de 10 cols. En zonet vond ik mijn gegevens over de rit terug op de webstek: 273e plaats op de 600 deelnemers, 56e in de reeks van de 110 50-plussers: toch fijn dat de organisatie dit nog in orde bracht.

Heel veel dank aan iedereen die me steunde: ons gezin (soms wat gemor als ik om 5 uur op training vertrok en maar eerst ’s avonds thuiskwam), familie, vrienden, en tot slot de sponsors voor Artsen Zonder Grenzen!

Mijn rugnummer & vele andere herinneringen neem ik mee voor de rest van mijn leven! De volgende uitdaging: joggen tussen de dorpsgenoten bij de stratenloop voor 11.11.11!